“Bijwerkingen zijn geen bijzaak”, en daarom roept Agnes Kant in haar oratie op, tot het instellen van een onafhankelijk fonds, voor (meer) onderzoek naar bijwerkingen van medicijnen. Dit zegt zij op 15 mei, bij haar benoeming tot Bijzonder Hoogleraar Innovatie en Farmacovigilantie, aan de universiteit van Leiden. Beloftevolle woorden van de kersverse professor. Als directeur van het bijwerkingencentrum Lareb, zal zij een week later de ruwe data van de Covid19-vaccinaties weigeren prijs te geven, aan onafhankelijk onderzoeker, Prof. Ronald Meester. De kip bewaakt het ei dat zij weigert uit te broeden. Kant verdween in 2010 geruisloos van het politieke radar en dook weer op bij het instituut Lareb, waar zij sinds september 2011 de scepter zwaait. Dit bijwerkingencentrum wordt volledig gefinancierd door het ministerie van VWS, maar is evenwel bestempeld als onafhankelijk. De rol is signalering, er wordt geen onderzoek gedaan. Op basis van gemelde bijwerkingen en beschikbare data zal het Lareb, bij onverklaarde bevindingen, aandringen op onderzoek. Dit geldt voor structurele bijwerkingen en ongebruikelijke sterftepatronen. Kant verdwijnt een decennium onder water tot tijdens de Covid19-campagne plots de spotlights vol worden gericht. Meer dan een kwart miljoen(!) meldingen van bijwerkingen over een product, dat onder hevige druk een Emergency Use Authorisation-only registratie had verkregen. Desondanks werd overgegaan tot massavaccinatie zonder het wettelijk verlangde informed consent. De politiek kaapte de medische verantwoordelijkheid en chanteerde de bevolking met het inperken van vrijheid, als de spuit niet vrijwillig werd aanvaard. Het Lareb en Nederland doen een beroep op Kant’s befaamde daadkracht. Voor het oog van de camera’s verschijnt echter een onherkenbare Agnes. Zij zit als een konijn voor de lichtbak en spreekt met meel in de mond. Er wordt een ondoorzichtig rookgordijn opgetrokken. ‘Overlijden na vaccinatie, niet door vaccinatie. Co-morbiditeit, multifactorieel, de meeste bijwerkingen zijn lokaal’. De heilige opdracht, signaleren en aansporen tot onderzoek, wordt categorisch niet uitgevoerd. Gelijk het mysterie van Loch Ness, laat zij zich zo weinig mogelijk zien en als het echt niet anders kan, dan kort en liefst zonder camera’s. Omdat de overheid de aansprakelijkheid van Covid-vaccins op zich heeft genomen, staat de industrie niets in de weg, om gewijzigde bijsluiters af te geven met een lange lijst bijwerkingen. Gezien de omvang en ernst van mogelijke gezondheid schade, lijkt het onwaarschijnlijk dat de FDA en de EMA deze producten ooit nog goedkeuren. Het gevolg is een giga risico op claims. Als onderdeel van het systeem bagatelliseert het ‘onafhankelijke’ Lareb opzichtig de ernst van de bijwerkingen en het klemmende aandringen op onderzoek die de samenhang zal aantonen of uitsluiten, blijft achterwege. Het bijwerkingencentrum functioneert niet zoals mag worden verwacht in een medisch-ethische samenleving. In de 11 jaar dat Agnes Kant politiek actief was voor de SP, liet zij zich juist bewonderen om haar activistische inzet voor medische ethiek. De voormalig huisarts uit Doesburg had een aversie tegen de medische industrie en stak dat niet onder stoelen of banken. Bang was ze niet. Op een goede dag, eind jaren 90 vorige eeuw, liet zij zich uitnodigen voor een debat bij de NVFM – Nederlandse Vereniging voor Farma Marketeers. Zij moest het opnemen tegen de voorzitter van Nefarma, de brancheorganisatie farmaceutische bedrijven. In het hol van de leeuw greep Agnes naar de botte bijl: medische bedrijven hebben helemaal geen buitendienst nodig. Sterker, zij pleitte voor een wettelijk verbod op het beroep artsenbezoeker. Artsen zijn immers wetenschappelijk opgeleid en voor de introductie van een nieuw product, moet het sturen van de bijsluiter volstaan. Met een hoog kom-maar-op gehalte weerstond zij enige tijd de argumenten van haar tegenstrever. Die putte zich uit met voor de hand liggende waarheden als: de bal voor nascholing is zo’n beetje volledig bij de industrie gelegd; veel van de producten vereisen training; het wijzigen van beleid (= behandeling/gedrag) verlangt coördinatie. Kant bleef volharden dat dit allemaal geen redenen zijn voor een commerciële buitendienst. Het publiek werd na enige tijd betrokken en toen is de volgende vraag gesteld: mw. Kant, bij de laatste verkiezingen heeft u campagne gevoerd, dat klopt toch? Zij knikte. Waarom? Er is amper analfabetisme in Nederland. Het partijprogramma past prima door de brievenbus. Kant stokte en dat bood ruimte voor de vervolgvraag: wie in de buitendienst van een medisch bedrijf 2 keer achter elkaar onzin verkoopt, komt nergens meer binnen. Hoe anders is dat voor politici die hun beloften zelden waar maken, met de immer gebruikte smoesjes “in de oppositie of de coalitie”. Blabla. Vier jaar later beloven ze gewoon weer hetzelfde. Dus als we het over een beroepsverbod hebben, moeten we dan niet eerst het beroep politicus onder de loep nemen? Deze laatste vragen, mevrouw Kant, werden gesteld door mij! In uw minutenlange respons was geen antwoord te horen. Waar is de Agnes Kant van toen? De moraalridder, de grote woorden, het lef om in debat te gaan. Als het VWS geen onderzoek wil, gaan we het juist doen! Zo kennen we haar. Na de totale gedaanteverandering dient zij, anno 2025, haar broodheer(en daarmee de industrie) en aanvaardt zij als beloning voor de effectieve cover-up een leerstoel.

Er was eens… een koning met een klein koninkrijk aan de Noordzee. In de laatste eeuw was de macht van de monarchie afgebrokkeld en het leek verdomme wel alsof het volk de baas was. Wanhopig probeerde de koning zich aan te passen. Hij vierde oranjefeestjes met dwaas uitgedoste onderdanen, die infantiele spelletjes he-le-maal geweldig vonden. Vooral op zijn verjaardag moest hij openbaar, de diepste vernederingen ondergaan. Maar er gloorde licht aan het eind van de tunnel. De kroon weet uit overlevering, dat oorlog een einde kan maken aan een akelig tijdperk. Want hé, van wie is dit land nu eigenlijk? Tussen de tanks liet hij zich filmen en riep zijn volk op, om zich tot de tanden te bewapenen. De geschiedenis had geleerd dat het volk zich eenvoudig liet misleiden als ze maar bang genoeg (gemaakt) zijn voor een vijand. De koninklijke adviseurs putten niet uit een breed arsenaal van mogelijkheden. Tweespalt, verdeel en heers! De kunst was, dat de boodschap effectief terecht zou komen bij de doelgroep. Hoe beter dat lukte, hoe meer bereidheid om geld af te staan. De vervolgstap was de argelozen te laten zeggen dat ze voor de vrijheid hun leven wilden geven. “Het is mijn oorlog en ik ben SNEU-velbereid!” “Sterven voor volk en vaderland: dat is vrijheid!” Het project verliep volgens plan. Gretig werd de welvaart ingeleverd voor het produceren van bommen en granaten, tanks en vliegtuigen, drones en cyberwapens. Want hoe meer wapens, hoe meer vrede! Alle leiders zeiden dat en het stond ook in alle kranten. Mocht dat zo geweest zijn, dan zouden de kerkhoven niet vol liggen met lijken maar met het verroeste metaal, van ongebruikte wapens. Wist het volk veel, zij waren al 80 jaar vrij. Als zij dat vierden riepen ze in koor: “opdat wij niet vergeten”, maar de oorlog was voor hen slechts een zwart/wit bioscoopfilm. De elitaire belanghebbenden wisten donders goed; we zijn precies 1 oorlog verwijderd van terug-naar-feodaal. De koning onderhield contact met de voormalige HOFNAR, die inmiddels een nieuwe baan had. Mark lachte minder voor de camera’s, want hij moest gevechtskracht uitstralen. Hij had het ideale profiel voor die baan want zijn Engels was niet al te best, net als zijn geheugen. Er werd gezocht naar iemand die niet wist wat “NOT one inch to the east” betekende en/of in staat zou zijn om die betekenis te vergeten. Daarnaast moest een conflict langdurig in stand gehouden worden want bij snelle oplossingen kan polarisatie geen wortel schieten. Dat beloofde de grijnzende Hofnar en hij ging dit gave spel tot in de finesse uit te voeren. Ook de HELD van de Koning trad in het voetlicht. Tijdens het voorlezen van een opstel door Brekelmans, wilden 2 demonstranten een punt maken door een doek uit te rollen. Van de zenuwen lukte dat blijkbaar niet. Ze hadden geen wapens, het zag er niet gevaarlijk uit maar Marco Kroon was er als de kippen bij, om een demonstrant te grazen te nemen. Hij viel de slungel in de rug aan(…) en werkte hem tegen de grond. De politie schoot toe. Kroon hing zijn medailles recht en ging snel weer in het gelid zitten, om van de minister van oorlog te horen wanneer het vechten zou beginnen.  Boze sprookjes lopen nooit goed af.

Het traditionele vuurwerkmoment rond de jaarwisseling lijkt zijn langste tijd gehad te hebben; de consument mag het niet meer afsteken van de wetgever. Die wet zal pas ingaan bij de wisseling 26/27, want anders moet de handel gecompenseerd worden. De media tonen vooral het gejubel van het openbaar bestuur, politie, medici, wat zijn ze tevreden. Mondjesmaat is er ruimte voor het zuur van zeker de helft van de bevolking, over het verlies van een uniek geluksmomentje. De zwijgende meerderheid, die zich wel aan de regels heeft gehouden, moest met lede ogen moesten toezien hoe hun plezier is verknald door een etterige minderheid. Handhaving van de vuurwerkwet is een giller. Het voorspelbare gevolg is, dat in de praktijk, het legale vuurwerk zal verdwijnen en de handel in het illegale spul, zal exploderen. Denk maar niet dat (een deel van) Nederland zich dit feestmoment zal laten ontnemen. Zoveel is zeker na het eerste landelijke vuurwerkverbod in 2020. Op de top van de totalitaire onderdrukking in virustijd, werd ook het buiten ontsteken van lonten verboden, vanwege vermeend uitbraakgevaar. Het antwoord was even kleurrijk als luidruchtig. Die groep zal er niet kleiner op zijn geworden. Niet voor het eerst wordt de georganiseerde misdaad opzichtig in stelling gebracht door politieke keuzes en men mag veilig veronderstellen dat de handhaving zich straks vooral zal richten op de “brave” groep. In maart 1955 werd voor het eerst gepleit voor een vuurwerkverbod door de VNG(Vereniging van Nederlandse Gemeenten). In de afgelopen 70 jaar is, ondanks het gepruttel, immer verdedigd dat de vrijheid van handelen van het individu zwaarder moet wegen. Een verbod is juridisch niet houdbaar en maatschappelijk ongewenst. Toch gaat deze stevige basis ten onder aan de mediacampagnes, die emotioneel sturen op angst voor veiligheid en gezondheid. Die beeldvorming is nu compleet, dus de wet en de vrijheid moeten wijken! De anti-marketing voor potentiële gezondheidsschade toont onophoudelijk de perverse beelden van verminkte vuurwerkslachtoffers. Het doet vermoeden dat wij te maken hebben met een catastrofe. Oogarts Tjeerd de Faber van het oogziekenhuis in Rotterdam is een heuse jaarwisseling-BN’er geworden. Samen met zijn collega Jan Keunen heeft hij in 2014 het Vuurwerkmanifest geschreven. Aanbeveling: consumentenverbod per 2020! Hoe kundig en sympathiek de heren ook zijn, het moet worden betwijfeld of zij kunnen oordelen over maatschappelijke regeldruk. Voor het wegen van belangen mag zeker niet worden voorbij gegaan aan het plezier van 10 miljoen mensen. Wie zich alleen focust op de 100 bij wie het misging, door domheid of pech, is zich vermoedelijk niet bewust van een blinde vlek. Precies zoals de neurologen die pleiten voor een fietshelmplicht, om hersenletsel te voorkomen. Zijn zij bekend met de hoeveelheid veilig afgelegde kilometers, met lekker de wind in het haar, tegenover die ene patiënt op hun tafel? Als dit geen halt wordt toegeroepen zou de volgende mediahype zomaar over skiën kunnen gaan. Laten we eerlijk zijn, we kunnen het niet. Logisch want hier zijn geen bergen, dus skiën kan hooguit 1-2 weken per jaar in het buitenland. Dat is te weinig voor spieren om de specifieke bewegingen op te slaan in het geheugen. Dat zien we terug in de getallen. Op de ongeveer 1 miljoen Nederlanders die jaarlijks glijden op lange latten, is het aantal blessures naar schatting 50.000(!), waarvan 5.000 zeer ernstig. Leg dit percentage even naast vuurwerk en fietsen. Gipsvluchten zijn een begrip geworden en alle reis-, verzuim- en medische kosten die gemaakt worden voor deze exotisch hobby, worden uit publieke middelen betaald. Dat valt toch niet meer uit te leggen aan die andere 17 miljoen? Een ski-verbod is een kwestie van tijd. Naast gezondheid wordt ‘veiligheid’ ons helemaal verkocht met een verbijsterend gebrek aan logica. De klimaat belastende uitstoot zou een reden zijn om met vuurwerk te moeten stoppen. Knallen met knallen vergeleken; de EU gaat voor 800 miljard in bommen en granaten steken, om via oorlog nog een graai te kunnen doen naar de bodemschatten in Oekraïne. Immense uitstoot, maar dat oudejaars momentje, nee, dat gaat echt niet. Het kan nog maller. De stikstofregels worden opgerekt voor defensie om destructie en massamoord te kunnen oefenen in de vrije natuur. Dezelfde klimaat deskundigen laten 150 wandeltochten schrappen uit de kalender, omdat de stikstofnorm zou worden overschreden. Nog peultjes? Toch komt er amper een reactie uit de samenleving. De denkkracht van ons hoogopgeleide land is blijkbaar gesneuveld in de eindeloze stroom angstporno over ziekte, dood, oorlog en het vergaan van de wereld. Met permanent overprikkelde amygdala’s, de lijven volgelopen met stresshormoon, staat het collectief klaarblijkelijk in de overleefstand. De paniek wordt ons echter aangereikt door steeds dezelfde partij. De issues worden almaar omvangrijker. Waren virus en klimaat nog planetaire items, de berichten over buitenaards leven beginnen aan te zwellen. Voel je nietig! En passant wordt categorisch voorbijgegaan, aan de oorsprong van vrijwel al deze ellende. Oorlog, fossiele brandstof, chemische vervuiling, stralingsbelasting, ga zo maar door, het is ons allemaal aangereikt en gefaciliteerd door politieke besluiten. In de campagne wordt het echter zo gedraaid dat wij, de onderdanen, de boosaardige vervuilers zijn, en dat de politiek ons zal beschermen tegen de gevolgen daarvan. Voor onze veiligheid worden zware middelen ingezet om iedere stap en iedere uitgave te volgen en te controleren. Camera’s all over the place, tracking systeem van mobiele telefoons, CBDC. Niet alleen tot aan de voordeur, steeds vaker ook daar achter. Voor iedere gewonnen veiligheid wordt “geruisloos”, een stukje vrijheid ingeleverd. Prof. David Eberhard, Zweeds psychiater, noemt dit “the security junky syndrome”. (zie zijn TED-talk https://www.youtube.com/watch?v=43J7hD9I0jY ). In de menselijke geschiedenis zijn wij relatief veiliger dan ooit. In plaats van bevrijding en onbezorgdheid, is juist verslavingsgedrag ontstaan: hoe meer veiligheid er is, hoe meer veiligheid wordt gezocht. Daar speelt het systeem op in met listige marketing, schijnoplossingen en strafbelasting. Zolang de goegemeente dat slaapwandelend laat gebeuren, wordt ons leven stap voor stap ontdaan van eigenheid, karakter, kleur en spanning. Daarnaast is dit controlerende apparaat in staat om eindeloos geld bij te drukken, voor de bodemloze put van het eigen beleid. Dit roept een Orwelliaans beeld op, dat zich het best laat beschrijven als ‘intensieve menshouderij’, waarbij de mens dienend is aan de overheid. De varkens dragen de honden op om de schapen steeds minder ruimte te gunnen. Fictie wordt waarachtig werkelijkheid. Het goede nieuws is dat dit proces gestopt kan worden. Iedere dag opnieuw bestaat de kans om op te staan en hardop uit te spreken: “Ik doe niet meer mee!”. Dat is overigens iets anders dan de tv uitzetten, je wereld klein maken en omringd door gelijkgestemden te wachten tot het overwaait. Niet meer mee doen is een dagelijkse activiteit, het is duidelijk zichtbaar. Het verlangt expliciete bereidheid om de gevolgen te dragen want het kan je sociale netwerk flink opschudden. Dat kan alleen gedragen worden als het cruciale inzicht voor deze keuze diep geworteld is: ‘wie vrijheid opgeeft voor veiligheid, verliest beiden’.

Chatbots schieten als paddenstoelen uit de grond. Ze zijn gruwelijk duur want er is voor miljarden aan hypermoderne chips nodig. In “the ratrace”, waar het altijd gaat om wie het eerst en het verst is, planten de vooroplopers de duimen luidruchtig in de oksels. Die mogen er rap uitgehaald worden, als eind januari de chatbot Deepseek vanuit China wordt gelanceerd. Dat platform is gebouwd op slechts 2000 NVIDIA-H800 chips, een verouderd type. Gezien de alleszins meevallende kwaliteit plaatst het grote vraagtekens bij de noodzaak voor de bizarre investeringen, die deze industrietak meent nodig te hebben. De marktwaarde van de Bot-companies stort in, en de branche weet er niets anders tegenover te zetten, dan openlijk de betrouwbaarheid van Deepseek in twijfel te trekken. We gaan dus een tijd tegemoet van betrouwbare en onbetrouwbare chatbots?! Deze producten gaan een unieke positie innemen bij de beïnvloeding van haar publiek. De overheid voert klakkeloos de marketingcampagne van Big Tech uit: “Do we want to get robotized”?? De kudde blèrt YEAH! Chatbots worden gepresenteerd als de betoverende oplossing voor het onbegrensde consumentenverlangen. Als in de toekomst ieder mens wireless, 24/7 in contact staat met een Bot, dan zal dat grote consequenties hebben, naast onderwijs en werkgelegenheid, voor de meningsvorming. Wie en wat bepaalt wat een Bot als eerste antwoordt op de gestelde vraag? Daag de huidige Bots maar eens uit op controversiële kwesties als klimaat, religie of virus. De antwoorden zijn volledig en kritiekloos in lijn met de geaccepteerde, aangeleerde “waarheid”. Andere meningen zijn wel geladen maar worden slechts getoond in antwoord op specifieke vragen. Een bekende gouden regel in de wereld van Software is: “garbage in, garbage out”. Dat, in combinatie met “wie betaalt, bepaalt”, zal ons laten uitkomen bij een autoriteit, die de chatbot van uw keuze al dan niet voorziet van het predicaat betrouwbaar. De individuele vrijheid en het vrije woord kunnen zomaar knel komen te zitten, als deze producten in verkeerde handen vallen. Weten we eigenlijk wel welke handen veilig zijn? Mochten de eigenaren dezelfde zijn als die de massamedia bezitten, die niets wilden weten van een herverkiezing van Donald Trump, hoe reageert een Bot dan op vragen over zijn beleid? Interessant is hoe de samenleving bij de Amerikaanse verkiezingen heeft aangetoond dat het effect van beïnvloeding kennelijk grenzen heeft. Trump werd met grote overmacht gekozen en hij beloont zijn kiezers met een stapel decreten. Iedereen vindt er wel iets van, al is het jaloersmakend dat de Amerikaan nog wel wat te kiezen heeft in het stemhokje. Dit staat in schril contrast met Nederland, waar een nieuwe politieke koers direct wegzakt in het moeras van tegenstrijdige wet- en regelgeving en internationale verdragen met ondemocratische entiteiten als Ngo’s, vaak via de EU. In plaats van lerend de ontwikkelingen te volgen van een wèl werkende democratie, worden wij overspoeld met meningen van bezorgde mensen, die met bedrukte gezichten, stuk voor stuk hun mijnen leggen, in het veld van polarisatie. Net als hun tegenstrevers. Het effect op onze gemeenschap is een verdeling tussen Trump haters & lovers, die nauwelijks naar elkaars meningen kunnen luisteren. Ieder besluit van de regering Trump kent aldus toejuichers en verafschuwers, zo ook het decreet over het uittreden van de US of A als lid van de World Health Organization(WHO). De speculaties over de achterliggende redenen zijn niet van de lucht. Waar komt die druk toch vandaan om lid te moeten zijn van een adviesclub? In de pers lopen wetenschappers en politici te hoop, want een virus stopt niet bij een landsgrens. Dus? Waarom bespreekt niemand in dat licht de grensoverschrijdende “adviezen” van de WHO? De WHO is opgericht in 1948 als adviesorgaan voor landen, om gezondheidszorg in kaart te brengen en te coördineren. De puissant rijke familie Rockefeller nam dit initiatief. Zij laten zich bewonderen om hun altruïsme maar in werkelijkheid zijn zij helemaal niet goed in eerlijk delen. Integendeel, zij roken de kans om via dit orgaan de door hen gedomineerde Farma-industrie tot ontwikkeling te laten komen. Wellicht om deze reden heeft het de WHO nooit aan geld ontbroken. Sterker, het had net zo goed de World Wealth Organization kunnen heten. Een begroting van tegen de 3 miljard dollar per jaar, hoofdkantoor in Geneve, 5 dure kantoren op de continenten en meer dan 7.000 mensen in dienst, waarvan een goed deel ten bate van de gezondheid de wereld overvliegt. Meer dan 70% van de begroting komt helemaal niet van contributies van landen maar van schenkingen en donaties. Vaak zijn die bedragen gelinkt aan 1 project, dat vervolgens onder de vlag van de WHO wordt uitgevoerd. Denk aan stichtingen, die vrijwel altijd financieel drijven op geld van de medische industrie of privé initiatieven, zoals de Bill Gates Foundation(BGF). Publieke verantwoording over bedragen en projecten ontbreekt categorisch. Al sinds de zeventiger jaren is de WHO bezig met het project: anti-fertiliteit vaccin. Er is een werkzaam stofje gevonden: hCG. Een “vaccin” dat steriliseert? Neem even de tijd om dit te laten doordringen. Na eerdere, alarmerende meldingen over hCG in vaccinvloeistoffen in Midden-Amerika(1995), wordt in 2014 in Kenya hCG aangetroffen in tetanus vaccins, een volledig door Bill Gates betaald project. Het beschermt tegen Tetanus en maakt onvruchtbaar. Duizenden mannen en vrouwen, niemand weet hoeveel, is, zonder dat zij dit wisten, het recht op reproductie ontnomen. Aan het rookgordijn en de doofpot is een einde gemaakt door de publicatie van J.W. Oller jr. in oktober ’24. De enig mogelijke conclusie: de hCG-houdende vloeistof is geproduceerd in een laboratorium van de WHO en door die organisatie gedistribueerd. Verbijsterende feiten, die doen herinneren aan J. Mengele et al, in de donkere jaren van de laatste wereldoorlog. Bij het regisseren van de Covid pandemie bleek, neutraal bekeken, de WHO geregeld geen betrouwbare bron. De cijfers zijn gemanipuleerd met een test die geen diagnose stelt, de ernst werd sterk overdreven. Geen enkele reflectie op de gezondheid beschadigende effecten van de geadviseerde maatregelen, het middel was erger dan de kwaal. De geproclameerde only way out, het vaccin, moest wereldwijd worden toegediend. Zo niet dan zou het virus eindeloos rondwaren. Niemand wilde echter betalen voor de arme helft van de wereld; de rijke landen niet, en de industrie had totaal geen trek om de winst te verdunnen. Gelukkig bleek het advies van Tedros Ghebreyesus en z’n staf een lege huls en het snel muterende virus verdween geruisloos. Stel dat ze wel gelijk hadden en er misschien wel een miljard mensen onnodig gestorven waren vanwege vrekkigheid. De duistere laag van Health = Wealth. Het is verontrustend dat overheden en media niet buitengewoon argwanend staan tegenover de adviezen van de WHO, dat immer opzichtig haar betalers dient. Geen gevoelde urgentie om eerst de commerciële belangen te analyseren, voor wordt overwogen om een advies op te volgen. De uitstroom van leden is in dit licht eerder logisch dan onbegrijpelijk. De vraag die de WHO steunende experts bij hun commentaar gesteld mag worden is, “waar ligt voor u de grens om de banden door te snijden?” Niemand hoeft diep te graven om deze informatie boven water te halen. Toch zal geen enkele chatbot, ook deepseek niet, u vlot helderheid verschaffen, over de diepzieke WHO.

Met de stelselwijziging in 2006 werd de Nederlandse consument getrakteerd op marktwerking in de zorg. Was de vrije economie vertaald naar het zorgproduct dan zou, om dezelfde redenen dat een betere auto duurder is, de beste arts in het beste ziekenhuis een hogere vergoeding per behandeling ontvangen. In ons stalinistische zorgsysteem, waar iedereen, ongeacht inkomen, dezelfde zorg zou moeten krijgen kan dat natuurlijk niet. De vergoeding per behandeling/behandelaar staat namelijk vast en bijbetalen is uitgesloten. Daarom werd een partij die zelf geen enkele zorg-prestatie levert, verantwoordelijk gemaakt voor zorginkoop en marktwerking. Verzekeraars zien een behandeling als een schadegevalletje. Geruisloos komt de dag naderbij dat malusvoorwaarden een rol gaan spelen, maar komt er ook een bonus? Uitgerekend de bankensector, waar alles draait om winst, als waakhond van de zorg. Op VWS was het zo goed bedacht, de aanbieders van zorgverzekeringen mogen geen winstoogmerk hebben. Wel moesten zij van de DNB minimale buffers aanleggen, om bestand te zijn tegen een plotse gezondheidscrisis. Helaas was minister Schippers aanvankelijk vergeten om een maximum te bepalen, met gevolg, dat miljarden premiegeld gretig als reserve werden aangemerkt. Pas bij 14 miljard in de pot, ver boven het verlangde minimum, wist zij dit een halt toe te roepen. Die stapel geld moest natuurlijk belegd worden en het is onduidelijk of de winst ervan wel ten goede komt aan de premiebetalers. Een deel is belegd in vastgoed, bijvoorbeeld de eigen kantoren. Niks sobere gebouwen op incourante plaatsen, peperdure panden op A-locaties! Opzichtig heeft de industrietak duidelijk gemaakt dat het niet handelt naar de geest van het stelsel en het in hen gestelde vertrouwen. Met een dikke middelvinger naar de opdrachtgever en de clientèle, wordt een ongekende fusiegolf gestart. Achmea, VGZ, CZ en Menzis hebben al jaren meer dan 80% marktaandeel naast een handvol kleine aanbieders in de marge. Het nadeel van een oligopolie is dat het functioneert als een kartel, met nagenoeg uniforme prijsvoering. De zorgconsument wordt om de tuin geleid en krijgt nog altijd tientallen merken te zien, alsof er wel iets te kiezen valt. Zorgpolissen zijn echter 1 e klas eenheidsworst. Het verschil in maandpremie is klein bier, het gaat om hooguit tientjes op jaarbasis. Zorginhoudelijk is er amper verschil. Zou er een polis zijn die ruimhartig vergoedt wat andere aanbieders laten, dan zouden we het nog ergens over hebben. Het toppunt van misleiding is de naturapolis. Voor korting levert de klant de vrije artsenkeuze in. Zorgverzekeraars kunnen daarmee zo scherp mogelijk zorg(natura) inkopen, door behandelaren de duimschroeven aan te zetten. Jaar na jaar. Op personeelskosten kan niet bezuinigd worden dus het moet vooral uit materialen komen. De kwalitatieve verschraling is voelbaar, maar de verzekeraar redeneert: met een kleinere auto kom je ook in Parijs. Over auto’s gesproken, wie met een naturapolis ver buiten de woonplaats wordt gestuurd, voor een behandeling bij de goedkoopste aanbieder, is vaak een veelvoud van de besparing op premiegeld kwijt aan reiskosten. Wie een integriteitsprobleem heeft, zo groot als dat van een verzekeraar, is niet in staat om een ander te vertrouwen. Zorgverleners worden gedwongen om gedetailleerd verantwoording af te leggen. De controledrift heeft tot gevolg dat zorgmensen tot 25% van hun tijd moeten besteden aan het stillen van de administratieve honger. Anders wordt er niet betaald. De bureaucratische werkdruk, gebaseerd op wantrouwen, leidt tot stress en toenemende uitstroom. Halveer die papieren ballast en een groot deel van het personeelstekort in de zorg is weggewerkt. In 2016 kon objectief worden vastgesteld dat het project marktwerking in de zorg faliekant is mislukt. Toch kunnen de verzekeraars in samenwerking met VWS, voortgaan op de ingeslagen weg met het adagium: bezuinig alles dat niet rendeert. De gevolgen van dit beleid zijn pijnlijk aan het licht gekomen tijdens de coronacrisis. Er is geen noodplan en opschalen bleek amper mogelijk. Het aantal IC-bedden is nu 175 minder dan toen(!), voor meer inwoners. Zonder enige reflectie over het gecreëerde tekort, klopten de verzekeraars zichzelf op de borst omdat zij de stilvallende zorg, financieel overeind hebben gehouden tijdens de lockdowns. De politiek bepaalt wat er wel en niet moet worden vergoed in de basisverzekering. Een tergend langzaam proces, gespeend van moed en besluitvaardigheid. Het water staat de zorg aan de lippen en zodra de vraag het aanbod gaat overtreffen, mag gehoopt worden dat de triage wordt gedaan door medici. Die zullen dan kiezen wie er behandeld wordt en in welke volgorde. Het is niet ondenkbaar dat artsen hun vingers niet willen branden aan de gevolgen van de bewuste beleidskeuzes. Zij kunnen zich verschuilen achter de eed. Dat zou de zorgverzekeraars in stelling kunnen brengen. Ongehinderd door ethische kwesties zullen zij de schaderisico’s inschatten en mogelijk ook de verwijtbaarheid vaststellen. De heksenjacht op rokers kan dan vertaald worden naar een lage prioriteit voor behandelen en een hogere premie of eigen risico. Eenmaal op dat hellend vlak, zullen opnames vanwege bijvoorbeeld morbide obesitas of drankmisbruik gewogen kunnen worden naar verwijtbaarheid. Vermijdbare zorg kan bij het afwikkelen van de schade, voor een groot deel bij de deelnemer gelegd worden. Een positief effect kan zijn dat er meer gemeten wordt. Na een intense mediajacht, werd week 40 de nationale meetweek van fietsongevallen die op de spoedeisende hulp belanden. Alle ziekenhuizen deden mee. In totaal gaat het om 1.291 fietsers: 715 met gewone fietsen, 480 met e-bikes en 96(7.4%!) met fat bikes. Geen duiding van de leeftijdsverdeling, behalve voor de fat bikes. Wat komt er in het nieuws? De jeugdige fat biker is het probleem. Kamervragen. Roep om noodwetten. Helm verplichting! Leeftijdsgrens! Het CBS publiceert op 9 november: de vergrijzende Nederlander fietst gemiddeld zeker 1.000 km/jr. meer dan 10 jaar geleden. Steeds meer oudere mensen fietsen steeds vaker op almaar snellere fietsen. Een logische verklaring voor 93% van de fietsdrama’s. Het kan dus wel! Meten. De afgelopen jaren is talloze keren gevraagd om een meetperiode op de SEH voor de verschillen in aantallen acute zorg, tussen wel- en niet Covid-gevaccineerde patiënten. Dat kon allemaal niet, zou teveel werk zijn en de zorg zou het niet aan kunnen. Terwijl de wetenschap (dat het nieuws niet haalt) handenvol bewijs levert dat gezondheidsproblemen, en de vraag naar zorg, schrikbarend zijn toegenomen door de bijwerkingen van Covid-vaccins. Wat positief kan uitwerken met verzekeraars, is dat zij een eenvoudige systematiek hebben om politiek ingewikkelde problemen op te lossen. Is de leeftijdsgrens voor het besturen van een fat bike 16 jaar, dan zullen alle zorgkosten, voortvloeiend uit ongelukken met jongere fat bikers, uit eigen zak betaald moeten worden. De handhaving van de wet wordt dan thuis geregeld. Wie zich vrijwillig laat inspuiten met een experimenteel vaccin, werking en bijwerkingen ongewis, zou belast kunnen worden met 10% extra zorgpremie. Dat scheelt meteen wat prikstraten. De grote vraag is of zorgverzekeraars, ooit no-claimkorting gaan geven aan gezonde premiebetalers. Zorgverzekeraars, die zorgen vooral goed voor zichzelf! In de laatste maanden van het jaar wordt het toneelstukje van marktwerking opgevoerd. Ongeveer een half miljard euro wordt jaarlijks aan marketingkosten verbrand, om overstappers te lokken. Houd dit in gedachten als de tv-reclames, met gezwollen turbotaal, vol op de emotie, want UW gezondheid…, de komende maand weer langskomen. Het belangrijkste woord in de nieuwe campagne van Achmea is BLABLA. Zij kunnen, in tegenstelling tot de concurrentie, dit jaar de tekst wel waarmaken.

De verschijning van de onzichtbare buste van Voltaire

Het Outbreak Management Team -OMT- is opnieuw bij elkaar geweest. Daar hebben we lang op moeten wachten! Gezien de buitengewoon lange periode van onverklaarde oversterfte, mag verwacht worden dat onderzoek gedaan wordt om er achter te komen of dit het gevolg is van het virus. Uit de analyse kan blijken welk percentage van de sterfte is toe te schrijven aan uitgestelde behandelingen en schade door de maatregelen. Het lijkt een kwestie van tijd dat de wijze leden van deze raad, ondanks oogkleppen en blinde vlekken, stuiten op de giga-olifant in de kamer: het nog altijd niet goedgekeurde vaccin. Helderheid is te verkrijgen door registratie-onderzoek naar de verschillen, v.w.b. ziekte en mortaliteit, tussen de groepen met en zonder covid-vaccinaties. Verbazing maakt plaats voor verbijstering; Covid is helemaal geen agendapunt. Het is de zorgwekkende situatie rondom mazelen (en vaccinatiepercentages) dat hen tot spoedberaad drijft. Op een paar rellerige mediaberichten na, staat mazelen niet op de radar. Om de OMT-urgentie te kunnen volgen, is het noodzakelijk om in de beschikbare cijfers en feiten te duiken. Mazelen is een besmettelijk virus dat zich verspreid via druppeltjes. Sinds het begin van de meting in 1905, tot en met de 2 e wereldoorlog waren er uitbraken en dat kostte jaarlijks tussen de 500 en 1000 mensenlevens. Tijdens de naoorlogse wederopbouw, en ondanks de bevolkingsexplosie verdwijnt Mazelen nagenoeg, als ziekte van betekenis. Soms kost het nog een paar handenvol levens maar van een epidemie is nimmer sprake. Blijkbaar hebben verbeterde leefomstandigheden, hygiëne en voedselkwaliteit een positieve rol gespeeld bij toenemende natuurlijke afweer. In 1963 komt het, dan nog onbekende, Pfizer met de oplossing voor een niet bestaand probleem: een vaccin tegen Mazelen. Waar het vrij normaal is om uitsluitend geld te spenderen aan hoofdzaken, wordt in het farmaceutische tijdperk bijzaak “Mazelen” in 1976 toegevoegd aan het nationale vaccinatieprogramma. In die periode was de wereld bijna pokkenvrij na effectief vaccineren en ook infectieziekten als typhus en polio waren bedwongen. Wat een ongelofelijke mazzel heeft Pfizer met dit mazelenvaccin gehad. Ze hadden het sentiment mee in een tijd van welvaart. Hartstochtelijk claimen zij het succes van hun oplossing en strijken jaar na jaar de winst op. Tussen 1981 en heden zijn nog 4 keer “uitbraken” genoteerd met tussen de 1500 en 2500 diagnoses per gebeurtenis. Slechts 11 mensen zijn in al die jaren bezweken aan de mazelen. Overigens, het RIVM deinst er niet voor terug om religieuze vaccin-weigeraars te framen. Op hun website rekenen zij hen, in beschuldigende woorden, 93% van de besmettingen aan. Omdat er dit jaar 4 mazelendoden te betreuren zijn, is alarm geslagen en wordt er vergaderd over mogelijke maatregelen. Dan is het opletten geblazen, want het OMT heeft in de corona-tijd aangetoond een uiterst schadelijk orgaan te zijn, in een falend politiek systeem. Wob-documenten bewijzen dat zij in opdracht, politieke keuzes hebben voorzien van een “wetenschappelijk” fundament. Belangrijk is een goede analyse van de 4 slachtoffers; leeftijd, co-morbiditeit en de vaccinatiestatus. De eerste van 2 prikken Bof, Mazelen en Rode Hond (BMR) mag immers pas worden toegediend, 14 maanden na de geboorte. Zouden het baby’s in het eerste levensjaar zijn, dan is dat cruciale informatie. Geen enkele mededeling over dit alles. Alle pijlen worden gericht op de vermeende oorzaak: de afgenomen vaccinatiebereidheid. Schaamteloos wordt een publiek debat aangewakkerd over de groeiende groep havermelk-drinkende yoga moeders en religieuzen die niet wensen deel te nemen aan het rijks programma voor beschermen van gezondheid. Na alle misleiding en leugens over het Covid vaccin nemen steeds meer ouders de moeite om zich te verdiepen. Zij maken afwegingen wat er te winnen is voor hun kind en ten koste van wat? Het internet is een geweldige bron om kennis te nemen van de argumenten van voor- en tegenstanders. Een toenemende groep mensen weet dus meer dan wat hen wordt verteld, maar zij worden desondanks openlijk onbekwaam verklaard, door de overheids-dienaren. De eeuwige mantra: vaccins zijn een zegen voor de mensheid, ze zijn effectief en veilig. De rest is desinformatie. Veruit het meeste is echter te vinden op officiële sites. Om het aantal injecties te verminderen is Mazelen vax opgenomen in de BMR-cocktail. Zuiver gelet op de effectiviteit mogen we, afhankelijk van de fabrikant, geloven in een bescherming van tussen de 90 en 98%. Het RIVM heeft voor het wetenschappelijke gemak het gemiddelde gekozen van 95%. Feit blijft dat 1 op de 10-20 kinderen wel geïmmuniseerd is, maar geen antistoffen aanmaakt. Dat wordt niet individueel gemeten, dus niemand weet om wie het gaat. Wel of niet gevaccineerd: iedereen(!) kan bij een uitbraak het mazelenvirus dragen en andere mensen besmetten. Waar kennen we dit verhaal ook alweer van? Vaccineren voor een ander is bewezen rijks communicatie-lariekoek. Producten zonder bijwerkingen en/of nadelen bestaan helemaal niet. Zeg dit hardop in het publieke domein over vaccins en de vaste grond verandert in ijs. Wie zich in 20 minuten wil verdiepen in het wel en wee van vaccineren is aan te raden, op Youtube te zoeken naar dr. Larry Palevsky. (CTN Public Health Comittee, Connecticut, 19 februari 2020). Hij spreekt over het ontbrekende bewijs van effectiviteit en legt pijnlijk de vinger op bijwerkingen die niet meteen opvallen. Veroorzaakt door de bestanddelen in injectievloeistoffen die het passeren van de blood/brains barrier mogelijk moeten maken, zoals emulsie-chemicaliën en Aluminium. In diergeneeskundig onderzoek is aangetoond dat deze bij-stoffen lang in het lichaam blijven en tot welk soort klachten dat kan leiden. De dieren krijgen dezelfde soort vloeistoffen ingespoten maar toch is nooit uitgezocht of de bewezen gezondheidsschade bij mensen is vast te stellen. Er zijn wel publicaties over de algemene gezondheidstoestand van niet gevaccineerde kinderen. Schokkend grote verschillen met de mainstream kinderen! Onder meer allergieën(30 keer vaker), Longaandoeningen en ADHD(>300 keer vaker!) en autisme(3 keer vaker) blijken in het nadeel uit te vallen van de gevaccineerde populatie. Wie mazelenvaccin intikt op de RIVM-site wordt gerustgesteld met slechts oppervlakkige bijwerkingen als koorts en roodheid van de huid. Bestudering van de bijsluiter leert dat bij gemiddeld 1 op de 100 kinderen hoge koorts, lymfeklierzwelling, slapeloosheid, abnormaal huilen en zenuwachtigheid kan optreden. Bij 1 op de 1000 kinderen worden koortsstuipen en hevige allergische reacties gezien. De hersteltijd blijft onbenoemd maar de voorbeelden van kinderen die nooit meer de oude worden, zijn eenvoudig te vinden. Bedenk in het licht van de milde ziekte Mazelen, dat op iedere 100.000 BMR-prikken, 100 kinderen een gezondheidscrisis doormaken en 1.000 ernstige klachten oplopen. Het middel is erger dan de kwaal. De inzet van het publieke debat is het V-woord: Vaccinatieplicht! Op straffe van isolatie en uitsluiting. De geïnformeerde, achterdochtige groep is echter te groot geworden. Het vertrouwen in de overheid is laag en nog altijd tanende. Toch is het verwonderlijk dat mensen, die zich nergens in verdiepen, en die spuit er om de klipklap bij hun kinderen in laten rammen, hun veel beter ingelezen schoolpleincollega’s diskwalificeren en dom noemen. Als instrument van overheidspolarisatie. In plaats van geïsoleerde eenlingen zal dwang en drang onherroepelijk gaan leiden tot een scheuring. Een geballoteerde gemeenschap, waarbij het over heel veel meer zal gaan dan alleen prikjes en een gemeenschap waar iedereen welkom is, met eigen kinderdagverblijven en sociale ontmoetingsplaatsen.

‘In oorlogen sneuvelt de waarheid als eerste’. Aeschylus(525-458 BC)

De ex-demissionair minister van VWS is weer boven water. Hij heeft een baan! Eigenlijk 2 banen want hij gaat ergens werken en ook nog ergens toezicht houden. Heel belangrijk en relevant werk, vind hij. Ernst Kuipers doet zijn verhaal bij Op1(vrijdag 23 februari). Beide ellebogen worden in de tafel gedrukt als hij rustig formulerend, zijn zienswijze deelt. Onderwijl speurt hij met een priemende blik de tafel af naar het effect van zijn betoog. Niemand kan zijn wankele redeneringen volgen, maar professor Kuipers blijft stoïcijns in zijn docerende rol, gewend dat de studenten het uiteindelijk wel gaan snappen. De strekking van zijn verhaal is, dat de zorgvuldig opgebouwde carrière ruw is onderbroken, door het land te dienen als minister. Een erebaan, maar nu de verkiezingsuitslag het onwaarschijnlijk heeft gemaakt dat D66 opnieuw een minister van VWS zal leveren, moet het zijn ambities voor de toekomst ook weer niet in de weg staan. Interviewer Sven Kockelmann wijst hem op de realistische optie van een zakenkabinet met vakministers, “stel dat u het werk wel af had kunnen maken?” Dit verstoort de academische lecture , hij laat de vraag passeren zonder antwoord. Op de stelling dat hij zelf heeft gekozen, om voor een periode van 4 jaar minister te zijn, met zelfs mogelijke uitloop, lacht hij wat zurig en kan niets houtsnijdends produceren om zijn carrière-haast te onderbouwen? De grote vraag is en blijft waarom Kuipers van de ene op de andere dag, het werk uit handen heeft laten vallen, 2 weken voor de behandeling van de door hem opgestelde begroting. Vervolgens is hij 6 weken lang voor niemand bereikbaar geweest en al die geheimzinnigheid is voer voor speculatie over wat voor banen hem in de weg kunnen staan, om zijn werk als minister af te maken. Zoals bijvoorbeeld: Chief gain-of-function new viruses in Wuhan. of Executive Director implementation un-democratic laws bij de WHO. Kijk, dan snapt iedereen dat je zoiets niet kan combineren met de baan die je hier achter laat. Uiteindelijk blijkt dat voor Ernst het landsbelang al moet wijken, om onder-directeur te worden van de universiteit in Singapore. “Dus voor jou was minister even een baantje tussendoor?”, stelt Annemarie Jorritsma scherp bij Op1. Alle tafelgasten lijken er wat van te vinden, maar zij laten helaas de mogelijkheden onbenut om dieper in te gaan op zijn mysterieuze verdwijning. Alles wijst op een vlucht! De redenen voor die veronderstelling stapelen zich op. Verloren rechtszaken, weigeren openbaarheid van bestuur, negeren rechterlijke uitspraken, oplopende dwangsommen, passeren van de 2 e kamer en als klap op de vuurpijl wordt er alsnog, zeer tegen de wens van Kuipers, een parlementaire enquête naar de corona maatregelen opgetuigd. Vanuit neutraal standpunt bekeken is de arts en de minister Kuipers in de afgelopen jaren het boekje ver te buiten gegaan. Forse reputatieschade is niet te vermijden. Dan wordt het wel heel aantrekkelijk om al die toekomstige shit in Singapore af te wachten, ver weg van dit nare land met zijn domme kiezers. Dankzij Kuipers is aan het woord loopbaan een nieuwe dimensie toegevoegd. Hij gaat nu verder met het woord vliegbaan. Kockelmann wrijft hem namelijk op het laatst nog even fijntjes aan, dat met de basis in Nederland, toezicht in Florida en een baan in Singapore, wel heel vaak een vliegtuig het transportmiddel zal zijn voor een ex-minister uit de klimaatdrammerpartij. De woorden stokken, maar Kuipers’ gezicht spreekt boekdelen: ja best hoor, dat is dan maar zo!